دسته: سبک زندگی

جمعه 6 اکتبر 2023 ، پادکست کوین در سرزمین جنوبی، اپیزود شماره سه امروز در مورد پیتزا ،وب و سوشال مدیا صحبت می کنیم! در هفته ای که گذشت برای این پادکست اکانت توییتر و کانال تلگرام درست کردم، اکانت توییتر در لیست پادکست های فارسی نیما اکبرپور قرار گرفت و امید که دوستان بیشتری با این پادکست کوتاه هفتگی آشنا بشن.  در ضمن ممنون از کامنت های متنی و صوتی در مورد اپیزود شماره دو، سینا پیغام گذاشته بود که از گوشی قدیمی اش برای تست برنامه هایی استفاده می کنه که ازشون مطمئن نیست و تنها می خواد تستشون کنه. خب اینم یک کاربرد دیگه برای گوشی های هوشمند قدیمی مون. تا یازده سالگی پیتزا نخورده بودم، حتی

بعد از فوت آقای شجریان، در توییتر خواندم که ایشان در جایی و در زمانی، برای خودشان قانون اساسی نوشته اند. از آنجا که نه در زمان حیاتشان و نه بعد از فوتشان، کوچک ترین علاقه ای به سبک موسیقی و صدای ایشان نداشته و ندارم، حتی لینک خبر را هم باز نکردم. تنها یادم آمد که همیشه بر این عقیده بوده ام که ما اول باید حقوق خود را بشناسیم و بعد دنبال تغییر باشیم. اگر ما حقوق خود را نشناسیم دوباره این چرخه ذلت تکرار خواهد شد. اگر ما حقوق خود را نشناسیم دوباره این چرخه ذلت تکرار خواهد شد شاید بهتر باشد اول قانون اساسی یکی دو  کشور را بخوانیم تا با بخش های اصلی آن آشنا

از نوجوانی ام تا به امروز همیشه به این فکر کرده ام که بشر مانند ویروسی کره زمین را تسخیر کرده و در حال نابود کردن آن است. در کتاب های جغرافی وقتی جمعیت کشورهای دنیا را می خواندم از جمعیت کشورهایی مثل چین و هند وحشت زده می شدم. آن موقع ها اگر اشتباه نکنم جمعیت هند 900 میلیون بود و جمعیت ایران حدود 50 میلیون نفر بود. اکنون در 45 سالگی ام جمعیت هند به یک میلیارد و سیصد و هشتاد میلیون نفر و جمعیت ایران به هشتاد و چهار میلیون نفر رسیده است. برای منبع کلیک کنید. در صد سال گذشته جمعیت کره زمین از کمتر از دو میلیارد نفر به 7 میلیارد و هشتصد میلیون نفر

وقتی رسیدم استرالیا، یک هفته ای طول کشید که احساس اینکه همه در جهت اشتباهی در حرکتند و خلافکار هستند،  در من از بین برود!!!  اینجا فرمان ماشین ها سمت راست است و جهت خیابان ها و پیچ ها کاملا برعکس اکثر کشورها. از فرودگاه تا مقصد اول، من بجای راننده ترمز می کردم و هر وقت می پیچید منتظر بودم یک نفر محکم بکوبد به ماشین. کم کم با این تفاوت ها کنار آمده ام و قصد دارم دوباره رانندگی کنم. حالا هم باید یک چالش سن پایین را در 44 سالگی دوباره از سر بگذرانم و دوباره گواهی نامه رانندگی بگیرم. قبلا در اینترنت خوانده بودم با ترجمه رسمی گواهی ایران می توان تا سه ماه در ایالت

در ایران که وقتی به فیلترنت یکی از اپراتورها وصل می شدم باید از یک ابزار کمکی استفاده می کردم که فیلترنت تبدیل به اینترنت شود. همیشه فکر می کردم سرعت مزخرف اینترنت در آنجا بخاطر همین ابزارهای کمکی است که چاره ای جز استفاده کردنشان نداشتم. چون سایت های داخل ایران با سرعت خوبی می آمد ولی سایت های اینترنتی خارج ایران چه با فیلترشکن چه بدون آن سرعت خوبی نداشت. بیش از سه هفته است که در استرالیا هستم، متاسفانه سرعت اینترنت دو اپراتور Vodafone و Optus اصلا خوب نیست و ثبات ندارد. گاه تا 20 مگابیت در ثانیه بالا می رود و گاه تا 200 کیلوبیت بر ثانیه پایین می آید. با Vodafone مکاتبه داشتم. گفتند سرعت

نه کارشناس زبان و خط هستم و نه ادعایی در این زمینه دارم. فقط می خواهم نظرم را در مورد خط و زبان و تجربه های محدودی که داشته ام بنویسم. بنظر من اگرچه زبان و خط با هم مرتبط هستند ولی در واقع دو موضوع متفاوتند. صدها سال است که در ایران، افغانستان، پاکستان و کشورهای عربی از خط ابجد عربی استفاده می شود. فارسی: من دوستت دارم پشتو: زه ستا سره مینه لرم عربی: أحبك اردو: میں تم سے پیار کرتا ہوں ولی آیا این باعث شده این زبان ها اختلاطی پیدا کنند؟ خیر! تنها مردم این کشورها می توانند نوشته های همدیگر را حدودا بخوانند. تاکید می کنم “حدودا” چون در این رسم الخط، حروف صدا دار

اینکه آبان بشه و من یک سرماخوردگی نسبتا شدید بگیرم، مثل یک قانون نانوشته و عجیب بود که از نوجوانی ام همیشه تکرار می شد ولی دو سال گذشته اتفاق نیافتاد و امسال دوباره سلام کرد. خب احتمالا دو سال گذشته ذهنم و به طبع جسمم مشغول تغییرات بود. شاید وضعیت کسب و کار و رکود و تورمی که به آن حاکم شده باعث شد دوباره برگشتم به عادت قدیمی. فکر و خیال نشخوار آدمی است، گاهی اوقات می خواهیم همه چیز را به  هم ربط بدهیم. همین که از آبان امسال و تغییر و تحولات زیادی که منتظرش بودم نا امید شدم، چند روزی صبح ها با خستگی از خواب بیدار می شدم و کم کم شد گلو درد

معمولا یک کتاب 200 -300 صفحه ای را در عرض یک هفته (روزی نیم یا یک ساعت مطالعه) تمام می کنم، اما کتابی در یک جلسه آشنایی و کاری به من هدیه داده شد، که خواندنش برایم خیلی راحت نبود! ناخواسته مجبور بودم بعد از نیم ساعت مطالعه خواندن را متوقف کنم و مدت زیادی، گاهی یک روز کامل، به آنچه مطالعه کرده بودم و سوابق عملکردم در مورد آن موضوع فکر کنم. در واقع عنوان کتاب را دوست نداشتم و در طول زمان مطالعه ام آن را با روزنامه جلد کرده بودم! ولی محتوای کتاب را نباید از روی جلد آن قضاوت کرد. چهره خندان “دارن هاردی” و عنوان دهان پر کن و بازاری “قطار سرعت به سوی ثروت”

با تاکسی های اپلیکیشن Taxify برای بار دوم به TbilisiMall که از شهر فاصله داشت رفتیم، وقت زیادی گذاشتیم ولی خرید نکرده به فود کورت تبیلسی مال رفته و در Subway عزیز شام خوردیم و تصمیم به برگشت گرفتیم.  از تجربه دفعه قبل و تاکسی های دم در و گرفتن کرایه اضافه در مقصد خوشحال نبودیم  پس تصمیم گرفتیم باز هم از Taxify استفاده کنیم و به هتل برگردیم، ولی ظاهرا در آن منطقه تاکسی ها حاکم بودند، بعد از یکی دو بار سعی کردن یک نفر درخواست را پذیرفت، اسمش را روی نرم افزار الکساندر نشان می داد. [osm_map_v3 map_center=”41.8165,44.7730″ zoom=”16″ width=”100%” height=”450″ control=”fullscreen,scaleline,mouseposition”] ظاهرا الکساندر مجبور شده بود برای اینکه جریمه نشود کمی جلوتر توقف کند، خلاصه خودرو

همیشه احساس می کنم همین محدود تماشای تلویزیون که در برنامه روزانه ام هست، وقت زیادی از من می گیرد. معمولا برنامه هایی که دوست دارم در ساعات پایانی شب پخش می شوند و این بدان معنا است که تلویزیون کنترل خواب مرا بدست می گیرد. اگر برنامه ای که می بینم دارای نکته  یا نکاتی باشد که ذهن مرا مشغول خود کند، عملا خوابیدن من با تاخیر یک تا دو ساعته مواجه می شود. حتی قاعده ساعت 11 شب تلویزیون خاموش هم بخاطر تاثیرات بر جای مانده بر ذهن برایم کم اثر بوده است. امروز همسر گرامی پیشنهاد یک ماه خاموش بودن تلویزیون (بدون تلویزیون) را کرد و توافق کردیم  بمدت یک ماه تلویزیون را روشن نکنیم. شاید یکی دو روز

آیا انقراض نوع بشر در 58 سال دیگر، یعنی  در سال 2075 میلادی اتفاق می افتد؟ احتمالا نه، ولی چرا من باید به بیشتر از سال 2075 فکر کنم؟ یک نفر که برایم خیلی عزیز است، همیشه وقتی نگرانی های نا تمام مرا برای تخریب محیط زیست می بیند، سعی می کند مرا آرام کند. ولی دیروز به شوخی یا جدی از من پرسید: “تو که نه فرزندی داری، نه قصد داشتن آن را داری، پس محیط زیست و کره زمین بماند برای کی؟ بگذار آنهایی که باید نگران باشند” !!! هر دو خندیدیم و از آن موضوع رد شدیم، اما پس از گذشت چند ساعت، بخصوص  از امروز صبح ذهنم درگیر این مساله شد. با خودم فکر می کردم،