این نوشتار را تنها به فارسی می نویسم چون روی صحبتم با ایرانیانی است که داخل کشور زندگی می کنند و کسب و کار یا شغلشان به نحوی با صنعت توریسم مرتبط است.

مدتی است که با تسهیل در صدور روادید بحث توریسم دوباره داغ شده است، ظاهرا تعداد زیادی گردشکر خارجی (به نسبت سالهای قبل)  از ایران بازدید کرده اند. از صمیم قلب امیدوارم همه آنها سفر خوبی را تجربه کرده باشند و مایل باشند دوباره به ایران بیایند و دوستان و خانواده خود را به این کار تشویق کنند.

اما توریست یا گردشگر تنها از خارج از این مرزها نمی آید، قسمت زیادی از درآمد صنعت توریسم در ایران از گردشگر داخلی حاصل می شود. در فصل مسافرت یا تعطیلات میلیون ها نفر به شهر ها و مناطق تفریحی و زیارتی می روند.  در شهرهای شمالی و شهرهای زیارتی از گوشه  خیابان و مسافرخانه ها گرفته تا هتل های شیک و پرستاره !!!  پر از کسانی است که صدها کیلومتر را برای اوقاتی بهتر پیموده اند، این ها مسافران و گردشگران داخلی اند.

این گردشگران داخلی یا آن توریست های خارجی باید از سفر خود لذت ببرند ولی عوامل بسیاری است که ممکن است یک سفر کوتاه یا بلند در ایران را با دردسرهایی مواجه سازد، شخصا می خواهم تجارب بد خود را بنویسم، شاید گوش هایی شنوا بین شهروندان و تصمیم گیرندگان باشد. خوشبختانه در برخی از مسیرهای منتهی به شهرهای بزرگ، وضعیت در 10 سال اخیر بهبود خوبی داشته است، ولی ایران تنها چند مسیر و چند شهر بزرگ نیست.

غذای سالم  و با کیفیت

هر بار که در مسیر مجبور به صرف یک وعده غذا باشید، باید نگران این باشید که کارتان به بیمارستان نکشد، هیچ نشانی از سرکشی مامور بهداشت نیست، شما نمی دانید که چه زمانی آخرین بار یک مامور بهداشت به این مکان سر زده است، اما به عنوان یک شهروند عادی متوجه اید که نظارتی  در کار نیست، نمی دانید مواد غذایی کی تهیه شده اند و در چه شرایطی نگهداری شده اند. تنها دربرخی مجتمع های خدمات رفاهی جاده ای شما می توانید با خیال راحت سفارش غذا بدهید.

 

گاهی بین راه هم می توان غذای خوبی خورد حتی اگر Restaurant را بلد نباشند درست بنویسند!!! پیتزا ایتالیایی بسیار نازک و بزرگ با سیب زمینی های بسیار خوشمزه ای که رویش اضافه شده بود! #مارال_ستاره #قم_کاشان

A photo posted by Kaveh Jamali (@kavehjamali) on Jul 31, 2016 at 6:53am PDT

سرویس بهداشتی

بیراه نیست سرویس بهداشتی را در کل ایران، سرویس غیر بهداشتی بنامیم، بجز چند استثنا، در اکثر مسیر ها با این مشکلات برخواهید خورد:

الف – نبود بهداشت حداقلی در توالت ها (بوی بد، آلودگی غیر قابل تحمل توالت ها، آلودگی غیر قابل تحمل کف زمین، بسته نشدن یا با مشکل بسته شدن درب توالت ها، نبود سرویس توالت فرنگی، نبود کاغذ توالت، نبود صابون و … ) دقت کنید خیلی ها نمی توانند از توالت ایرانی استفاده کنند، برای خیلی از افراد مسن و مسافران خارجی استفاده از توالت ایرانی غیر ممکن نباشد، بسیار سخت و ناراحت کننده است.

ب- هر کس حق دارد در ازای خدمتی که ارایه می دهد، مزد دریافت کند، ولی توالت های پارک های شهرداری ها باید رایگان باشند، چون شهرداری ها با بودجه های دولتی و عوارضی که از مردم می گیرند اداره می شوند. چند نمونه دردناک که شاهد آن بودم را برایتان ذکر می کنم:

1- در پارک شهرداری منجیل، مسئول نظافت توالت عمومی پارک، شیر دست شویی را قطع کرده بود و لذا شستن دست ها امکان پذیر نبود، بیرون که می آمدید، ایشان با یک قوطی مایع ظرفشویی، اندکی مایع کف دستتان می ریختند، تا در زیر شیر آبی که در آن نزدیکی بود، دسستتان را بشویید!!! آب این دستشویی به زیر درختان پارک می رفت !!! به ازای این لطف ایشان باید به ایشان 500 یا 1000 تومان می پرداختید، با حساب سر انگشتی 4 توالت و اشغال هر دستشویی 5 دقیقه ایشان ساعتی 24 تا 48 هزار تومان درآمد داشتند!!!

2- در پارک شهرداری لنگرود، دستشویی به حدی کثیف بود که احتمالا سالها بود از هیچ مایع ضد عفونی و یا جرم گیری استفاده نشده بود، پیرمردیبا جعبه ای برای دریافت پو، مسئول نظافت توالت بود، به این آقا 11 هزار تومان دادم هزار تومان برای خودش و قسمش دادم که 10 هزار تومان دیگر را برای خرید جوهر نمک هزینه کند، البته ایشان احتمالا 10 هزار تومان را هم صرف امور دیگری کردند.

3- در پارک کوهستانی کرمانشاه، متوجه شدم شیر ها را با سیم خاردار بسته اند، پرسیدم که چرا چنین کرده اند، گفتند، شیرهای پارک را معتادان می دزند!!!

عوارض بزرگراهی

به رسم همه دنیا، وقتی شرکت یا کنسرسیومی بزرگراهی را تاسیس می کند، برای جبران هزینه های تاسیس و نگهداری،  از استفاده کنندگان عوارض یا Toll دریافت می کند. مسلما این عدد باید به گونه ای باشد که استفاده کننده با پرداخت این هزینه و استفاده از جاده یا بزرگراه پولی را بر سایر مسیر ها و گزینه ها ترجیح دهد. اما در بسیاری از مسیرهای عوارض دار شامل این دو مساله هستیم:

1- عوارض گیرنده، در نگهداری جاده و یا بهبود آن هیچ تلاشی نمی کند.متاسفانه هر کس که در ایران سفر زمینی می کند با جاده های عوارض داری که خط کشی و آسفالت مناسبی نداشته و یا روشنایی مناسبی ندارند، آشنایی دارد .

2- عوارض بسیار بالا است، جاده های تازه تاسیسی مانند، ساوه – همدان و تهران – پردیس، عوارض بالایی به تناسب در آمد عمومی از مردم می گیرند.

تو توریست خارجی هستی باید بیشتر بپردازی

اصلا مهم نیست که کشورهای دیگر نیز ممکن است از توریست برای ورودیه یک مکان مبلغ بیشتری طلب کنند، مساله این است که این کار کار زشت و ناپسندی است، هیچ کس نباید برای مسافرت رفتن یا غیر بومی بودن تنبیه شود”.  راننده تاکسی که از  توریست خارجی چند برابر پول می گیری و توجیه ات این است که ” این پول برای آنها چیزی نیست”. اما نظر من اینه

توریست بیشعور نیست

یک نظر سنجی هم در توییتر قرار دادم که نتیجه آن را  در زیر آمده است :

 

متاسفانه مشکلات به این چند موردی که مطرح کردم؛ محدود و معدود نمی شود، امید که فرداهای بهتری را بسازیم.

[osm_map_v3 map_center=”30.564,53.821″ zoom=”4″ width=”100%” height=”450″ map_border=”thin solid green” type=”landscape” control=”mouseposition”]