Kevin Jamali (Kaveh)

جمعه 6 اکتبر 2023 ، پادکست کوین در سرزمین جنوبی، اپیزود شماره سه امروز در مورد پیتزا ،وب و سوشال مدیا صحبت می کنیم! در هفته ای که گذشت برای این پادکست اکانت توییتر و کانال تلگرام درست کردم، اکانت توییتر در لیست پادکست های فارسی نیما اکبرپور قرار گرفت و امید که دوستان بیشتری با این پادکست کوتاه هفتگی آشنا بشن.  در ضمن ممنون از کامنت های متنی و صوتی در مورد اپیزود شماره دو، سینا پیغام گذاشته بود که از گوشی قدیمی اش برای تست برنامه هایی استفاده می کنه که ازشون مطمئن نیست و تنها می خواد تستشون کنه. خب اینم یک کاربرد دیگه برای گوشی های هوشمند قدیمی مون. تا یازده سالگی پیتزا نخورده بودم، حتی

بعد از فوت آقای شجریان، در توییتر خواندم که ایشان در جایی و در زمانی، برای خودشان قانون اساسی نوشته اند. از آنجا که نه در زمان حیاتشان و نه بعد از فوتشان، کوچک ترین علاقه ای به سبک موسیقی و صدای ایشان نداشته و ندارم، حتی لینک خبر را هم باز نکردم. تنها یادم آمد که همیشه بر این عقیده بوده ام که ما اول باید حقوق خود را بشناسیم و بعد دنبال تغییر باشیم. اگر ما حقوق خود را نشناسیم دوباره این چرخه ذلت تکرار خواهد شد. اگر ما حقوق خود را نشناسیم دوباره این چرخه ذلت تکرار خواهد شد شاید بهتر باشد اول قانون اساسی یکی دو  کشور را بخوانیم تا با بخش های اصلی آن آشنا

از نوجوانی ام تا به امروز همیشه به این فکر کرده ام که بشر مانند ویروسی کره زمین را تسخیر کرده و در حال نابود کردن آن است. در کتاب های جغرافی وقتی جمعیت کشورهای دنیا را می خواندم از جمعیت کشورهایی مثل چین و هند وحشت زده می شدم. آن موقع ها اگر اشتباه نکنم جمعیت هند 900 میلیون بود و جمعیت ایران حدود 50 میلیون نفر بود. اکنون در 45 سالگی ام جمعیت هند به یک میلیارد و سیصد و هشتاد میلیون نفر و جمعیت ایران به هشتاد و چهار میلیون نفر رسیده است. برای منبع کلیک کنید. در صد سال گذشته جمعیت کره زمین از کمتر از دو میلیارد نفر به 7 میلیارد و هشتصد میلیون نفر

هر بار که برای نوشتن مطلبی به وبلاگم وارد می شوم، با حجم زیادی آپدیت و کامنت اسپم مواجه می شوم که  پس از انجام آپدیت های سایت و  مرتب کردن کامنت ها، معولا موضوعی که می خواستم در مورد آن بنویسم از یادم می رود. برای رفع این مشکل، این سایت را تا آخر این ماه میلادی به سرور بهتری منتقل می کنم و آپدیت های سایت را اتوماتیک خواهم کرد (این کار ممکن است خطرناک باشد و با بعضی آپدیت ها سایت از دسترس خارج شود ولی امتحانش خواهم کرد) و سعی می کنم که مرتب بنویسم. تلاش می کنم هفته ای یک مطلب فارسی و یک مطلب انگلیسی بنویسم. یک سال پیش که از ایران آمدم، فکر

وقتی رسیدم استرالیا، یک هفته ای طول کشید که احساس اینکه همه در جهت اشتباهی در حرکتند و خلافکار هستند،  در من از بین برود!!!  اینجا فرمان ماشین ها سمت راست است و جهت خیابان ها و پیچ ها کاملا برعکس اکثر کشورها. از فرودگاه تا مقصد اول، من بجای راننده ترمز می کردم و هر وقت می پیچید منتظر بودم یک نفر محکم بکوبد به ماشین. کم کم با این تفاوت ها کنار آمده ام و قصد دارم دوباره رانندگی کنم. حالا هم باید یک چالش سن پایین را در 44 سالگی دوباره از سر بگذرانم و دوباره گواهی نامه رانندگی بگیرم. قبلا در اینترنت خوانده بودم با ترجمه رسمی گواهی ایران می توان تا سه ماه در ایالت

در ایران که وقتی به فیلترنت یکی از اپراتورها وصل می شدم باید از یک ابزار کمکی استفاده می کردم که فیلترنت تبدیل به اینترنت شود. همیشه فکر می کردم سرعت مزخرف اینترنت در آنجا بخاطر همین ابزارهای کمکی است که چاره ای جز استفاده کردنشان نداشتم. چون سایت های داخل ایران با سرعت خوبی می آمد ولی سایت های اینترنتی خارج ایران چه با فیلترشکن چه بدون آن سرعت خوبی نداشت. بیش از سه هفته است که در استرالیا هستم، متاسفانه سرعت اینترنت دو اپراتور Vodafone و Optus اصلا خوب نیست و ثبات ندارد. گاه تا 20 مگابیت در ثانیه بالا می رود و گاه تا 200 کیلوبیت بر ثانیه پایین می آید. با Vodafone مکاتبه داشتم. گفتند سرعت

نه کارشناس زبان و خط هستم و نه ادعایی در این زمینه دارم. فقط می خواهم نظرم را در مورد خط و زبان و تجربه های محدودی که داشته ام بنویسم. بنظر من اگرچه زبان و خط با هم مرتبط هستند ولی در واقع دو موضوع متفاوتند. صدها سال است که در ایران، افغانستان، پاکستان و کشورهای عربی از خط ابجد عربی استفاده می شود. فارسی: من دوستت دارم پشتو: زه ستا سره مینه لرم عربی: أحبك اردو: میں تم سے پیار کرتا ہوں ولی آیا این باعث شده این زبان ها اختلاطی پیدا کنند؟ خیر! تنها مردم این کشورها می توانند نوشته های همدیگر را حدودا بخوانند. تاکید می کنم “حدودا” چون در این رسم الخط، حروف صدا دار